Ik geef toe, er zijn momenten geweest dat ik bijna spijt had dat ik het stukje
geschreven had. Nee, niet omdat ik er niet meer achter stond. Maar omdat het onderwerp niet bepaald afgewogen en subtiele reacties oproept, èn omdat inmiddels geclaimd wordt door de uiterste rechterzijde.
Maar er zijn méér momenten geweest dat ik me verbaasd heb.
Vanwege dit. Met de Waterstof zijn we al een tijdje bezig met een discussie over sex. De discussie over wat al dan niet in de publieke ruimte mag worden afgebeeld, is daar één onderdeel van. De ‘Gouden Bikini’-discussie zeg maar. Wat is plat en smakeloos, wat gaat over de grens van goede smaak heen, en wat is te walgelijk voor woorden?
Ik heb altijd gevonden dat bijvoorbeeld mensen dwingen tot sex, te walgelijk is voor woorden. De film ‘Breaking the Silence‘, bijvoorbeeld, portretteert hoe verkrachting in de DRC zo ‘normaal’ geworden is, dat niemand het meer veroordeelt - maar degenen die de last dragen verkracht te zijn of verkracht te kunnen worden, gewoon, tijdens het water halen of naar de markt gaan, en die hun hele maatschappelijke positie verliezen en hun uitzicht op een menswaardig bestaan, dat zijn wel die vrouwen. In sommige oorlogen wordt verkrachting zelfs gebruikt als oorlogsstrategie -vrouwen worden systematisch verkracht om de tegenpartij te vernederen en maatschapelijk te treffen. Sex als middel tot machtsmisbruik- te walgelijk voor woorden.
Dan heb je natuurlijk ook ‘gewoon’ sexueel misbruik: als iemand gedwongen wordt seksuele handelingen uit te voeren of te ondergaan, zonder het gevoel te hebben zich daaraan te kunnen onttrekken. Het gebruiken van een ander mens voor de eigen lustbeleving, zonder zich in de ander te verdiepen. Even walgelijk, en even hard te veroordelen.
Wat mensen, met wederzijds goedvinden, elkaar aandoen vind ik meer een kwestie van goede smaak. Dat sommige mensen zich graag laten vastbinden - binnen bepaalde grenzen en onder bepaalde voorwaarden- dat moeten ze zelf weten. Ik zou het niet prettig vinden om er onverhoeds mee geconfronteerd te worden, maar ze moeten het zelf weten.
Het eigenaardige, en wat mij betreft ietwat hypocriete is dat sommige religies zich graag bemoeien met de categorie ‘goede smaak’, maar zich niet verzetten tegen de categorie machtsmisbruik die mij toch veel ernstiger lijkt. De Bijbel staat vol met verhalen over verkrachtingen en mensen die niet zachtzinnig met elkaar om gaan. Maar het Christendom bemoeide zich op zeker moment liever met hoe mensen ‘het’ deden: de Missionarishouding heet niet voor niets zo.
Nu is men binnen het Christendom daar gelukkig over het algemeen mee opgehouden. Maar in sommige Moslimlanden is het nog goed gebruik om mensen die betrapt zijn op homosexuele handelingen, ter dood te veroordelen. Twee jaar geleden werden we opgeschrikt door foto’s van twee minderjarige jongens, opgehangen omdat ze - tsja, ik zou zeggen: elkaar bemind hadden. En dat gebeurt nog steeds.
En nu heeft iemand foto’s gemaakt die Moslims inderdaad wijzen op de impact van hun houding tegenover homosexuelen. Stel nu eens dat Mohammed homo was, of Ali? Dan is diezelfde veroordeling die uitgesproken wordt tegenover homosexuelen -toch nog altijd 3 tot 10% van de bevolking-, dezelfde self-righteous atitude, datzelfde fanatisme waarmee je zo graag homo’s veroordeelt tot een gruwelijke dood, opeens van toepassing op je eigen religieuze helden. Zet dat je niet aan het denken? Word je daar niet milder van? Maar nee, dat zet ze niet aan het denken. Liever wordt geclaimd zich beledigd te voelen, liever wordt gepleit voor een verbod op de tentoonstelling.
Juist daarom - omdat men dan zogenaamde goede smaak -toch een zeer subjectief gegeven- ernstiger neemt en harder bestraft dan onrecht, dan échte ernstige misdaden, heb ik toch de neiging om die religieuze gekwetstheid net iets minder belangrijk te vinden dan het opkomen voor mensenrechten.
Ophangen!
Die foto’s dan.
